Noot: Enige gelijkenis met ware gebeurtenissen of bestaande personen kúnnen toeval zijn.
Vandaag werd Jordan weer eens wakker met een nieuwe deken in de vorm van de WK vaandel die het team afgelopen nacht voor hem uit een lantaarnpaal had gehaald.
Als eerste team ever, hebben een aantal dames de KOSA Ghost 2026 broeken mogen gebruiken. Ze waren er zeer trots op en hebben er een professionele fotoshoot van gemaakt. Nee, je ziet er niks van.
Misschien kunnen we KOSA hiermee wel verleiden tot een sponsordeal?
Daarnaast is inmiddels ook de ICE ICE BANDY kledinglijn ontstaan. Deze zal verder worden ontwikkeld.
Bij de rookie challenge toonde Chloé zich geen echte teamgenoot door een vies drankje en een makreelhapje niet naar binnen te werken. Dat betekende dus de shithead trophy en de verplichting deze bij het banket te dragen.
Lonneke werd queen for a day omdat ze die vieze dingen wel opdronk en opat. Lonneke staat hier klaar voor het banket en aan haar jurk hangt ook nog een overblijfsel van de rookie challenge van de dag ervoor.
Voor het vertrek naar het banket werden nog namens de bandy bond de trofeeën uitgereikt voor best rookie en MVP van het toernooi.
Best rookie was een moeilijke beslissing. Er is niet alleen gekeken naar inzet en vooruitgang op het ijs, maar ook naar teameffort in het verblijf, hulp bij socials etc. De eer viel te beurt aan Alice de Visser! MVP voor ons team werd ook iemand die niet alleen op het ijs goede vooruitgang toonde maar zich onder andere ook bezig hield met de rookies en die van waardevolle informatie en ondersteuning voorzag. Gekozen is voor Leanne van der Wielen!
Ondertussen was als protest omdat de dames geen medaille of cup kregen voor het winnen van de poule alvast een Zweedse plastic vuilnisemmer omgetoverd tot Wandy Cup. De cup kreeg alle namen van onze groep erop geschreven. En als eerbetoon aan de mannen, die ook al geen cup hadden ontvangen, ook hun namen erbij. De cup was uitstekend gelukt. Verderop meer hierover.
Dan het banket. Bijna meer nog dan naar het WK was hier het hele jaar al door de banket-kleding-commissie naar uitgekeken. In een vroegtijdig stadium was al besloten dat het thema glitter moest zijn. Iedereen is dus maanden bezig geweest met voorbereidingen, kledingkasten uitruimen, vintage kleding kopen, kleren van elkaar te lenen, de TEMU shop leeg te kopen etc. En het heeft de geïnvesteerde tijd meer dan beloond. We zagen er prachtig uit met z’n allen. En om alvast een tipje van de sluier op te lichten, alle andere deelnemers/landen van het banket die gewoon in hun normale kloffie waren verschenen keken hun ogen uit en vol bewondering en jaloezie naar onze groep.
De staf was uiteraard ook uitgerust in glitter en bobo Frank had vol trots zijn nieuw verworven oranje bandy bond stropdas omgedaan. Helaas. Het team had besloten om de staf nog een kadootje te geven in de vorm van een glitter vlinderstrik voor de mannen en een glitter bril met disco ballen voor Jennifer. De stropdas moest dus wijken.
Het banket was ongeveer 2 km van ons verblijf, en met die hoge hakken die sommige dames droegen was dat geen doen om te lopen. Bobo Frank verklaarde zich vrijwillig chauffeur van de avond en heeft 5x heen en weer gereden om ieder veilig en snel naar de locatie te krijgen. Jordan had ondertussen de nodige moeite om bij elke rit een paar dames zo gek te krijgen in de auto te stappen. We wilden echt niet te vroeg en zeker niet als eerste ter plekke komen! We moesten natuurlijk wel een entree maken. En er werd natuurlijk ook nog een en ander aan alcohol meegesmokkeld, puur voor de gezelligheid.
In de laatste rit zaten Lotte en Glynis met de Wandy Cup. Ondertussen waren er dus al kleine groepjes binnengekomen die stuk voor stuk met veel enthousiasme door de overige mensen werden onthaald. Maar toen Lotte en Glynis met de cup binnen kwamen ging het dak er natuurlijk helemaal vanaf. Bijna iedereen wilde de cup aanraken en later op het podium ook nog ermee dansen. Je kon ook nog met twee personen onder de cup gaan staan: “What happens in the bucket stays in the bucket”.
Wat zagen we er mooi uit met z’n allen!
En wat krijg je dan als je er zo mooi uitziet, dan komen er van die mensen van een bepaald allooi of je af met allerlei voorstellen. Zoals diverse Amerikanen die maar wat graag merchandise en andere dingen wilden ruilen (later meer). Of mensen die de shithead trophy wilden passen, een Zweedse speelster die het colbert van Frank maar wat graag aan wilde doen om aan haar teamgenoten te showen, en de voorzitter van Villa Lidköping die ons team graag zou verwelkomen voor een trainingskamp in hun mooie stadion. Nummers zijn uitgewisseld.
De Zweedse organisatie had ons weer eens achterin de zaal geposteerd, onze reputatie was ons blijkbaar vooruitgesneld.
Maar het gemak was dat we nu wel heel dicht bij de dansvloer zaten, en dat hebben ze geweten, die Zweden. Zodra er ook maar een geluid klonk dat leek op een muzieknoot stonden er al een paar op de dansvloer.
Na het feest was er nog een Zweedse organisator die verklaarde dat ze het banket ook hadden gewonnen, maar ook hier maakten ze een fout. Naast die andere nog veel grotere en vreselijke fout die ze maakten!
Tijdens het banket worden traditiegetrouw de beste spelers en topscorer gehuldigd. In dit geval voor zowel mannen als vrouwen. Voor alle jury beslissingen die de “beste” speler bepalen kunnen we kort zijn: op twee na allemaal Zweedse spelers. Oh ja, klein detail, de Zweden hadden natuurlijk ook al bij de mannen en vrouwen de titel opgehaald. “Alles is voor Bassie” zeggen we dan in Nederland.
Maar toen kwamen de topscorers. We gingen alvast wat rechtop zitten. Mannen (ook een Zweed) was niet interessant, maar nu de dames, nu zou het komen. Maar wat gebeurde, een Zweedse werd uitgeroepen tot topscorer met 8 doelpunten!
Wat??? Onze Esther had er 9 gemaakt!!
Ongelooflijk, wat een fout maakte de organisatie hier. Alleen kijken naar poule A van de dames en niet naar poule B. Het had niet veel gescheeld of het hele team was opgestapt om naar huis te gaan. Gelukkig kon bobo Frank, met ondersteuning van wat FIB mensen en een telraam de Zweden ervan overtuigen dat 9 echt meer is dan 8.
Toen ze dat na veel vijven en zessen (en zevens) op hun telefoons nog eens hadden nagerekend hebben ze diepe spijt betuigd en op het podium alsnog Esther de Jong gefeliciteerd. En nu was uiteraard het gegil van onze groep tot ver in de omtrek te horen! Aangezien Esther al naar Nederland onderweg was, zal de organisatie haar het bijbehorende diploma opsturen. Als het goed is.
Voor straf zijn naderhand de WK bekers van de heren en dames nog voorzien van de zo bekende oranje stickers. En Michael zag dat het goed was.
Na de plichtplegingen en het lekkere eten (het moet gezegd, deze keer was het echt lekker) was er een live artieste die met het grootste gemak de dansvloer vol kreeg. Uiteraard als allereerste onze dames, inclusief de cup. Maar ook veel anderen lieten zich niet onbetuigd. Het was een mooi feest.
De dames hebben weer vriendschappen voor het leven gemaakt, en sommigen hebben die ook maar gelijk geconsumeerd (onder de cup?).
Jordan heeft natuurlijk al heel veel van deze banketten meegemaakt en kent dus veel mensen. Maar zijn dochter was natuurlijk nog onbekend. Hij stelde Chloé aan iedereen die het horen wilde voor als zijn dochter “met twee assists”.
Britt had nog een ringwerp spelletje (nou ja, een 18+ versie dan!) bij zich en heeft mensen van alle deelnemende landen, mensen van de FIB, barpersoneel, dus eigenlijk iedereen zo gek gekregen voor een spelletje met haar.
De garderobe was nog wel een dingetje, want daar was wat wanorde. Blijkbaar waren de nummertjes op of iets dergelijks, want op het einde van het feest stond onze Lonneke met een Hongaar achteraan de rij maar was er geen personeel meer en moesten ze het zelf maar uitzoeken. De Hongaar ging de garderobe in en kwam naar buiten met een zwarte jas (niet de onze), een zilveren medaille en een complete playstation! Toen Lonneke naar binnen kon hing er alleen nog een Hongaarse teamjas. Omdat het buiten koud was heeft ze die toch maar meegenomen. We hebben die jas later via een kluisje op het vliegveld van Gothenburg aan Hongarije terugbezorgd. Hoe en wat er met die playstation is gebeurd weten we nog niet.
Om twee uur was het feest afgelopen en moesten beide teams van de USA worden uitgezwaaid. Die gingen op dat tijdstip terug naar de Verenigde Staten van Trump.
De Amerikanen vonden de glitter jurk van Michelle zo mooi (shiny!) dat ze die op straat heeft uitgedaan in ruil voor een USA sweater die Dionne wilde hebben. Daarna is Michelle met alleen een jas aan naar huis gerend. En terug want de Amerikanen wilden nog meer spullen hebben. Eenmaal terug wilden ze toch niets meer hebben die gekke Amerikanen, dus voor niks 2×2 km gerend!
Een aantal van ons ging naar huis, sommigen gingen naar een afterparty in het hotel van de Zweden en de Noren. Hier heeft Britt toch nog het genoegen gesmaakt van een gouden medaille.
De meesten waren om een uur of 3 wel thuis, het was een wandeling van 2 km. Een paar waren er zo slim geweest om sneakers mee te nemen naast de hoge hakken die ze aan hadden. Sommige niet en die waren hun hoge hakken zelfs nog kwijtgeraakt in het feestgedruis. Leanne moest op haar sokken terug en Emma had zelfs haar sokken aan Chloé gegeven. Die twee hadden het erg zwaar op de terugtocht, zo zwaar dat bobo Frank om 3 uur uit zijn bed getrommeld werd om ze even met de huurauto onderweg op te pikken.
Maandagochtend was iedereen weer fris en fruitig ondanks de korte nacht. Het wordt een mooie traditie, want de staf kreeg wéér kadootjes van het team! De stafleden krijgen allen een tasje van Bandy NL met voor de mannen chocolade, wat om warme voetjes te houden en een zilveren glitter stropdas. Voor Jennifer een theemok, lekkere thee en een geurkaars. De staf dankt jullie hartelijk!
Om 09:30u vertrok Michael naar zijn bus en trein en om 10:15u stond de bus klaar om ons naar de luchthaven Landvetter van Gothenburg te brengen. Ella woont in Gothenburg en werd daar door haar vader opgehaald. De rest heeft een goede vlucht gehad en iedereen is weer veilig thuis gekomen.
Tot de volgende keer!